Ευτυχισμένο το Νέο Έτος 1005!!

Κάποιες φορές αμφιβάλλω αν ο αγαπητός μας Αρχιεπίσκοπος γνωρίζει σε ποια χιλιετία βρίσκεται! Ας δούμε λίγο το μήνυμά του για το Νέο Έτος:

Αδελφοί μου, Παιδιά μου, (εδώ δείχνει μάλλον την άγνοιά του σε ζητήματα γενετικής)

Κάθε Πρωτοχρονιά μας βρίσκει άλλους μεν σε κοσμική διάθεση, άλλους δε σε φιλοσοφικό στοχασμό. Τα παιδιά δικαιούνται να διασκεδάζουν αμέριμνα. Οι γιορτές χαρίζουν κυρίως σ' αυτά αίσθηση χαράς, ευδαιμονίας, αμέριμνης βιοτής. Εμάς όμως τους ώριμους ανθρώπους, κάθε τέτοια μέρα μας φέρνει αντιμέτωπους με τα άλυτα προβλήματά μας, με τις αδυσώπητες προοπτικές της ζωής μας, με το φτωχό μας γένος. (οκ, βερμπαλίζουμε αλλά δε χάθηκε ο κόσμος)

Ήτανε κάποτε καιρός που ο κόσμος ζούσε αμέριμνος και απορροφημένος στα ειρηνικά του έργα. Τότε που υπήρχαν στο προσκήνιο ηθικοί και σοφοί άνδρες της ειρήνης, πολύπειροι καραβοκύρηδες στη μεγάλη άγνωστη θάλασσα της περιπέτειάς μας, που κάτω από την προστασία τους ένιωθε ο καθένας ασφάλεια, ώστε να αψηφά τις θύελλες και γεμάτος εμπιστοσύνη να λογαριάζει ότι θα μπορέσει κάποτε να φτάσει με ασφάλεια και να βγει στις ακτές ενός κόσμου που είναι η αληθινή πατρίδα του. (εννοεί επί επταετίας όπου σοφοί και ηθικοί άνδρες μας διοικούσαν και ο Αρχεπίσκοπος ήταν αμέριμνος και απορροφημένος στο διάβασμά του; Μήπως εννοεί την ελέω Θεού μοναρχία όπου η Εκκλησία συνκυβερνούσε; Μήπως τελικά χρειαζόμαστε έναν πολύπειρο καραβοκύρη για να λύσουμε τα προβλήματά μας; Ένα βασιλιά ή έστω ένα Αρχιεπίσκοπο βρε αδερφέ; Αυτή η Δημοκρατία είναι μεγάλη κατάρα τελικά...)

Σήμερα τέτοιοι άνθρωποι είναι είδος σε ανεπάρκεια. Γι' αυτό και οι λαοί αισθάνονται ανασφάλειες, δέος και καταπίεση εμπρός στις άδικες αποφάσεις των. Αποφάσεις που προβάλλουν μόνο δικαιώματα στα συμφέροντά των και ποτέ αντίστοιχα καθήκοντα σεβασμού σε διαχρονικές αρχές και αξίες. (τις οποιές φυσικά ευαγγελίζεται και προωθεί ο ίδιος) Σήμερα και αυτή η από αιώνων «χριστιανική» Ευρώπη, επρόδωσε την ιστορία της και αρνείται να αναγνωρίσει τις πνευματικές της ρίζες. Ζούμε στη διαδικασία της χριστιανικής αποκαθήλωσης. (υπάρχει μια κάποια χρονική υστέρηση στην αντιληπτική του ικανότητα. Μάλλον τα τελευταία 500 χρόνια δεν τα πρόλαβε. Αλήθεια πού πάει η Ευρώπη δίχως την καταδυνάστευση της Εκκλησίας; Πώς τόλμησαν οι άθεοι να καταργήσουν την Ιερά Εξέταση; Κάποτε υπήρχε μια πυρά, ένας τροχός...)

Η πατρίδα μας απ' αυτήν την άποψη είναι ακόμα ένας παράδεισος. Εδώ ο λαός μας θρησκεύεται, γι' αυτό και στηρίζεται και ελπίζει. Τα ρεύματα του υλισμού και του ορθολογισμού δεν έθιξαν τα πνευματικά του κύτταρα. (δεν θα διαφωνήσω καθόλου! Ειδικά ο ορθολογισμός είναι άγνωστη έννοια στη χώρα μας. Απόδειξη η μεγάλη επιρροή και δημοτικότητα του Αρχιεπίσκοπου! Τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες δυνάμεις επιβιώνουν μόνο όπου ο κόσμος είναι ανίκανος να σκεφτεί από μόνος του) Μερικά γεγονότα που φαίνονταν ότι στρέφονται ενάντια στην αναζωογόνηση της Εκκλησίας, τελικά έχουν καταστεί τα πιο ευοίωνα σημάδια της αναγέννησής της. Παντού έχουμε την αίσθηση ότι αναδεύει για να πάρει τη μεγάλη της εκδίκηση η δημιουργική αυθαιρεσία, η ακύρωση των ορίων, η δίχως τέλος ποικιλομορφία, η άγια ιδιομορφία, και η απέραντη δύναμη της εσώτερης ανθρωπότητας. (κενολόγίες, κατάλοιπα έκθεσης ιδεών Γ΄Δέσμης...)

«Όπου δεν υπάρχουν Θεοί, εξουσιάζουν φαντάσματα» είχε πει ο Novalis, Γερμανός ποιητής του τέλους του 18ου αιώνα. Είναι αδύνατον κοσμικές δυνάμεις να ισορροπήσουν από μόνες τους. Χρειάζονται τη συνεργασία και των πνευματικών δυνάμεων. Και οι δύο αποτελούν ανεξάλειπτες δυνάμεις της ανθρώπινης καρδιάς. Από τη μία ο σεβασμός στο παρελθόν, η εξάρτηση από τις ρίζες, η αγάπη για τα μνημεία των προγόνων, η χαρά της υπακοής. (πέστο βρε άνθρωπε από την αρχή! Τι μας παιδεύεις τόση ώρα;)

Κι από την άλλη το συναρπαστικό συναίσθημα της ελευθερίας (αυτό της υπακοής που λέγαμε πριν), η απεριόριστη προσδοκία πεδίων έντονης δράσης, η χαρά για το καινούργιο, το νεανικό (αρκεί να μην είναι πιο καινούργιο από 500-600 ετών, όπως ο ορθολογισμός, ο διαφωτισμός, η δημοκρατία, και όλα αυτά που κατάστρεψαν τις ηθικές και πνευματικές μας αξίες), η ανεμπόδιστη επαφή με όλους τους ανθρώπους (αρκεί να βάζουμε αρκετά εμπόδια στην επαφή με τους "άλλους", όπως η αντίθεση του Αρχιεπισκόπου στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ), η υπερηφάνεια για την πανανθρώπινη ισχύ (του φτωχού μας γένους, του γεμάτου ανασφάλειες, δίχως σοφούς και ηθικούς ηγέτες κτλ), η χαρά για το ατομικό δικαίωμα (;;;), το ισχυρό συναίσθημα φιλοπατρίας(ασχολίαστο). Αν δεν επιδιώξουμε αυτήν τη συνεργασία η Ευρώπη θα συνεχίσει να υπνώττει και οι λαοί της να δυστυχούν.

Χρόνια Πολλά – Ευλογημένο και Δημιουργικό το 2005 (το 1005 θα ήθελε να πει αλλά...)
Με πατρικές ευχές και αγάπη

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών

Χριστόδουλος".